Αρχιτεκτονική
Το σπίτι, μια κατασκευή που χτίστηκε το 1825, είναι ένα τυπικό δείγμα της Υδραϊκής αρχιτεκτονικής, γνωστής για το μείγμα κλασικών ελληνικών νησιωτικών αρχιτεκτονικών στοιχείων με επιρροές από παραθαλάσσιες πόλεις της Μεσογείου, ιδιαίτερα εκείνες της νότιας Γαλλίας και της Ιταλίας. Είναι μοναδική μεταξύ των ελληνικών νησιών, λόγω επιρροών που προσελήφθησαν μέσω της κυριαρχίας της Ύδρας στο θαλάσσιο εμπόριο σε όλη τη Μεσόγειο κατά τα τέλη της Οθωμανικής περιόδου, τον 18ο και τις αρχές του 19ου αιώνα. διαβάστε περισσότερα
ROSSO LEVANTO, ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΜΑΡΜΑΡΟ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΛΙΓΟΥΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Προσπελάσιμο μέσω μιας φαρδιάς εξωτερικής σκάλας, καλυμμένης με χρωματιστές πέτρες που μοιάζουν με το Rosso Levanto, ένα καφέ μάρμαρο που απαντάται στην περιοχή της Λιγουρίας της Ιταλίας και στην Τουρκία, το σπίτι εκτείνεται σε 80 τετραγωνικά μέτρα και περιλαμβάνει τέσσερα δωμάτια που συνδέονται μεταξύ τους και που περιβάλλουν έναν κύριο ανοιχτό διάδρομο και καθιστικό. Δύο αίθρια περίπου 12 τετραγωνικών μέτρων το καθένα, το ένα με θέα στο δρόμο και το άλλο στο εσωτερικό πριν από την είσοδο του σπιτιού, ολοκληρώνουν το χώρο. διαβάστε περισσότερα
ΤΑ ΧΟΝΤΡΑ ΞΥΛΙΝΑ ΠΑΝΤΖΟΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ, ΑΝΤΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Οι κύριοι τοίχοι στήριξης, κατασκευασμένοι με πέτρινη τοιχοποιία, είναι πάχους 60-80 εκ. Είναι επικαλυμμένοι με ένα λεπτό στρώμα σοβά από 'κουρασάνι'—ένα μείγμα ασβέστη, άμμου, αργίλου και νερού, γνωστό από την κλασική αρχαιότητα και τους ρωμαϊκούς χρόνους για τις ανώτερες μονωτικές του ιδιότητες. Τα πατώματα και οι οροφές καλύπτονται με μασίφ βαμμένες ξύλινες σανίδες τοποθετημένες πάνω από δοκούς στήριξης με στρώσεις πλήρωσης από καλάμια, 'σχίζες'.
Τα παράθυρα είναι χαρακτηριστικά του Υδραϊκού ρυθμού από τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου τα χοντρά ξύλινα παντζούρια είναι τοποθετημένα στο εσωτερικό, και όχι στο εξωτερικό, των παραθύρων. Είναι ένα ασύνηθες αρχιτεκτονικό στοιχείο που απαντάται σε λίγες νησιωτικές και παράκτιες πόλεις της Μεσογείου και με στόχο να προστατεύουν τους διαμένοντες από τη ζέστη, το κρύο, τους πιθανούς εισβολείς, καθώς και τα ίδια τα παντζούρια από τη σήψη λόγω της υγρασίας. Όταν είναι κλειστά, τα παντζούρια ασφαλίζονται στον τοίχο με χαλύβδινες ράβδους διαμέτρου 1 εκ., κάνοντας έτσι οποιαδήποτε απόπειρα εξωτερικής εισβολής σχεδόν αδύνατη. διαβάστε περισσότερα
ΔΥΟ ΣΤΕΡΝΕΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΑΝ ΣΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΟ ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΠΛΥΣΙΜΟ ΚΑΙ ΠΟΤΙΣΜΑ
Ο αρχικός χώρος μαγειρέματος και τραπεζαρίας, στρωμένος με χρωματιστά πλακάκια και με έναν ξυλόφουρνο—που διατηρείται για λόγους ιστορικότητας, ωστόσο εξακολουθεί να είναι λειτουργικός—είναι υπερυψωμένος κατά περίπου 50 εκ. σε σχέση με το υπόλοιπο σπίτι. Κάτω από αυτόν, η μία από τις δύο στέρνες που κάποτε παρείχαν στο νοικοκυριό το πόσιμο νερό όπως και αυτό για το μπάνιο, το πλύσιμο και το πότισμα. Δεδομένου ότι η Ύδρα δεν έχει πηγές ή άλλους φυσικούς υδάτινους πόρους, το πολύτιμο νερό συλλέγονταν από την οροφή κατά τη διάρκεια των βροχών του φθινοπώρου και του χειμώνα.
Το στόμιο της στέρνας είναι ακόμα προσβάσιμο και αν και δεν χρησιμοποιείται σήμερα, ένας κουβάς βυθιζόταν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια—μέχρι τη δεκαετία του '90, για να φέρνει πόσιμο νερό. Σύμφωνα με τη σοφία των παλιών καιρών, ένα χέλι είχε αφεθεί σκόπιμα να κατοικήσει στη στέρνα, παρέχοντας έτσι έναν φυσικό μηχανισμό φιλτραρίσματος για τη διατήρηση του πόσιμου νερού καθαρού από παράσιτα και μικρόβια. Η δεύτερη στέρνα, η οποία παρείχε νερό για το πλύσιμο, το μπάνιο και το πότισμα των φυτών, βρίσκεται κάτω από το αίθριο της εισόδου.
